Makereke firotinê ya Hecî Selîm hebû. Mehme Nûrî ji gundekî din ji bo kera Hecî Selîm bibîne hatibû gund.
Serê sibê zû Hecî Selîm Mehme Nûrî dide pêşîya xwe, her du bi hev re ji bo makerê bibînin berê xwe didin gova kerê. Dema derî vedikin, dibînin lawê Hecî Selîm yê nû balixbûyî Mehmîdo qûna kerê daye aliyê afirê, bi bejna xwe ya kinik hilkişîyaye ser afir, derpêyê xwe daxistiye, hewla nîhandina kerê dide.
Mehme Nûrî çawa ker di bin Mehmîdo de bibîne dikene û berê xwe dide Hecî Selîm dibêje:
-Bi Xwedê Hecî Selîm ev ker bibe zêra zer jî, ez dil nadim jina feqîro jê bistînim.
Hecî Selîm naletê li çavên Mehmîdo dibarîne, Mehmîdo ji ber şerman li ber çavan wenda dibe. Mehme Nûrî ker nakire û diçe.
Bi xêra Mehme Nûrî navê Mehmîdo wek mêrê kerê belav dibe. Êdî mişterîyê kerê jî nema tên. Malik li Mehmîdo wêran dibe, mêrê kerê vir de hat, mêrê kerê wir de çû.
Çend meh di ser re derbas dibin, kera mala Hecî Selîm avis dibe. Hevalên Mehmîdo qeşmerîyên xwe pê dikin, dibêjin zikê kerê ji te ye.
Rojekê Mehmîdo li ber golikan e, kera wan dizê, cehşikekî belek tîne. Biraziyê Mehmîdo yê biçûk Fazil jî ji Îzmîrê hatiye, li mala wan mêvan e. Fazil li bajêr mezin bûye, zêde ker û cehşikan nas nake. Haya Fazil ji meseleya mêrê kerê jî tune ye.
Êvarê dema Mehmîdo ji ber golikan vedigere gund, birazîyê wî dibeze pêşîya wî dibêje:
-Apê Mehmîd! Apê Mehmîd! Mizgînîya min li te! Kera me zarokek anîye, porê ser enîya wî jî wek yê te sorik e!
Mehmîdo dibîne ku dolmîşa gund bi rê ketiye diçe bajêr, bi kêncên xwe yên gavanîyê xwe davêje dolmîşê, bê ku xatir ji kesî bixwaze ji gund derdikeve û hew tê gund.
