Derî lêda, Miyeserê bi dengê derî re xwe gihand ber derî, derî vekir. Yê li ber derî mêrê wê Xurşîd bû.
Tûreke reş di destê Xurşîd de bû. Tûr dirêjî Miyeserê kir, got:
-Ev ji bo te ye gulhezara min!
Mîyeserê devê tûr vekir, li nav tûr nihêrî û li mêrê xwe zivirî got:
-Kuro Xurşîdo! Ev çend sal in ez û tu jin û mêrên hev in, te tu carî roja çardehê sibatê di roja evîndaran de ji min re gul neanîye. Vê carê ji bo cîran pê nehesin te gulek tenê kiriye tûreke reş û anîye. Eha ev e mêranîya te û romantîkbûna te! Ma çi dibû te jî wek mêrê xelkê baqê gulan bikira ber himbêza xwe û bianîya! Hi!
Xurşîd tûr ji destê Mîyeserê digre, gulê ji nav tûrik derdixe, dirêjî Mîyeserê dike dibêje:
-Gulbaxa min! Ev çend sal in ez di roja evîndaran de qevdeke gulan didim ber himbêza xwe ji te re tînim, lê berî ez bigihim malê li serê kuçeyê rastî cîrana me Fadîmê têm. Îsal min qevdek gul kir ber himbêza xwe, yek jî kir tûrik...
