Cemîl heta niha sê jin anîne. Dema jina duyem tîne, hewayê jina yekem vala dike û li bin nivînan vedişêre. Rojekê jina wî ya duyem ne li malê ye, Cemîl jina ewilî ji bin nivînan derdixe, diwerimîne û dixirpişe ser kezeba jina xwe ya ewilî.
Jina duyem dema vedigere malê, dibîne mêrê wê xwe avêtiye ser hewîya wê ya plastîk ya ku ev du meh in di bin nivînan de li benda Cemîl çilmisîye. Haya jina duyem ji hewîya xwe tune bû. Bi Cemîl re şer dike, pozê Cemîl dişkîne, hewîya xwe dide ber kêr û meqesan, cesedê hewîya xwe digre dibe davêje sergoyê.
Du meh piştî wê bûyerê, rojekê serê sibê Cemîl serê xwe ji balîfê radike, dibîne jinê li ser kaxizekê xatirê xwe ji Cemîl xwestiye û kaxiz daniye ber serê wî û ew terikandiye çûye.
Bi çûna jina duyem re, Cemîl hem ji dêrê hem jî ji mizgeftê dibe. Piştî çûna jina duyem, Cemîl her hefte roja şemiyê rêya kerxanê digre, diçe gundê reş li taxa leblebiyan yewmîyeya xwe ya rojekê dide xanimekê û derbikê xwe di ser de vala dike. Hin caran tîna wî naşkê, du yewmîyeyan dide. Li ser gotina wî, hin caran tîna wî bi du derban jî naşkê, rojên yekşeman jî diçe xwe davêje ber bextê quzê qehbika xwe, gana xwe ya bi derbikên çend deqeyî dike û tê li ser qûna xwe rûdine.
Wisa bi salan Cemîl her hefte diçe cem heman qehbikê, bi heman bûhayê dine heman quzî û vedigere malê.
Piştî çend salan, dê û bavê Cemîl şenseke din didin Cemîl, Cemîl bi keçeke Kurd a Semrûrî re dizewicînin. Jina Kurd ji ber bi bext e, tehemûlî Cemîl dike û bi salane bi hevdû re dijîn. Niha keçeke wan a hevde salî bi navê Hêlîn heye. Jinikê tevî bi tirkî bi zilamekî tirk re dijî, navê keça xwe bi Kurdî lê kiriye.
Par min dît hin caran sibehan dema Cemîl tê şixul, bê kêf e, wî û jinê şer kirine. Carna wisa bê kêf bû, mirov digot qey kerê wî li garanê mirîye. Rojekê hat, ji ber derbên lêdanê dev û pozê wî werimî bû, rûyê wî reşhişînî bibû.
Min jê pirsî got: "Xalê Cemîl, ev te xêr e. Tu hin caran wisa bê kêf tê şixul, mirov dibêje qey te Ezraîl di xew de dîtiye. Yan jî xalojinê pişta xwe bi te ve kiriye û te ji fêkîyên baxê Îremê mehrûm kiriye."
Mêrik axîneke kûr kişand û got: "Bira, wele ez bi xalojina te nikarim. Ez hin şevan berê wê didim quble û sê caran jî dikim dîsa dilê wê rehet nabe. Min xwelî li serê xwe kir, jineke kurd ji xwe re anî. Qey gana me Tirkan û ya we Kurdan ne yek e, ez bi gana Kurdkî jî nizanim."
Ji ber yekî lawik e, ez dikarim ji hemû meseleyan pê re biaxivim.
Min got: "Xalê Cemîl, tu qet quzê xalojina min dialêsî?"
Got: "Ma quz tê alastin?"
Mêrik qasî li kerxanê kiribû, elimîbû gana kerxanê. Ji wî we bû qey nîhandin tenê kirin e. Fîşê li pirîzê bike, bes e.
Min jê re got: "Xalê Cemîl, gana tu dikî jê re dibêjin kerkî. Tu gana kerkî dikî. Gana kerkî jî piştî demekê êdî tam nade. Ji tamê zêdetir êşê dide. Belkî tu tamekê jê bibînî, lê xalojina min derbasî wî qonaxa tu tê re derbas dibî nabe. Divê tu ne gana kerkî, ya kafirkî bikî."
Min dît ji min fêm nake, min jê re got: "Hema bi kurt û kurmancî divê tu nîv saetan quzê xalojinê bialêsî, pişt re derbasî qonaxa kerkî bibî. Ji bo wê jî divê tu li saetê binêrî. Nîv saetan kêmtir be, heca te qebûl nabe."
-Xatûn hoste ev e.
Jina wî ji Cemîl re got:
-Aşpêj e?
Cemîl:
-Na xatûn, hosteyê alastinê ev e!
Bi gotina Cemîl re ken hat ser lêvên jinikê û kenîya. Piştî min xatirê xwe ji wan xwest, heta ez ji derîyê parkê derketim jî dengê kenê wan dihat min...
