AriFORÎZMAYÊN ÇIRÎYA PÊŞÎN

Em bi neteweperwerîyê rabûn, bi neteweperitîyê rûniştin. 

Bênamûsîya herî mezin ew e, piştî bênamûsek namûsa xwe “paqij” dike, bi bênamûsîya xwe, xwe teslîmî edaleta dewleta serdestê xwe dike.

Îslam îcada ereban e, tirk bi îslamê ereb dixapînin.

Xwedê ne mûhtacî xêra me bûya, li ber deriyê mala xwe qutîya sedeqeyê nedidanî.

Xwedê ev dinya ava kir, pişt re şîfreya têketinê ji bîr kir.

Kesên mejîyê wan gû bin, di dev re dirîn!

Piştî gezkirina sêvekê, heke we  kurmekî zindî di perçeya sêva di destê xwe de dît, naletê li şensê xwe neynin û gazindê ji siûda xwe nekin. We karibû perçeyek kurmê nîvmirî jî bidîta.

Yên li ser malperên pornoyê li quzê jinan dinêrin û bi xwe xweş tînin, li ser torên civakî ji xelkê re dibêjin li vir behsa quz nekin, jin jî we dişopînin.

Heger li mala te Kurdî tê peyivîn, te bi qasî erda malekê Kurdistan ji dagirkeriyê rizgar kiriye.

Kurdayetî huner e, her kes nikare bibe hunermend!

Kî dibêje jin bê hêz in. Jinek dikare şev nîvê şevê li ser tiwîtirê bi “şevbaş"ekê deh mêran di ser hev re bike.

Girtina masîyan tenê ji bo masîvanan hêsan e.

Kîrê mele rabe, pêşî çav li cimûetê digerîne.

Heger te dît Misilmanekî serê sibehekê serê xwe şûştiye, bizane ew roj înî ye.

Misilman îbadeta herî pîroz piştî nimêja eşayê ya roja pêncşemê dikin.

Jiyan şanoyeke dubare ye. Her roj heman rol û heman sehne!

Jiyan li me bûye sahneya şanoyê. Her carî em jiyanê li gor senaryoya hin kesan dijîn.

Dema behsa emojîyan tê kirin, amojina min tê bîra min.

Dema jin dev ji rojbaş û şevbaşan berdan, dê ji mêran jî fenomen derkevin.

Bi qasî hesabên twitirê yên rehmetîyan çalak in, yên zindîyan ne çalak in.

Yên li ser twîtirê kerîtîyê dikin yan bila bi navê xwe bikin, yan jî bila bi navê kerekî bikin. Kerîtîya bi nav û wêneyên sexte yên zanayekî ya li ser profîlê kerîtîyê nake camêrî.

Ne tenê ziman, ken jî asîmîle dibe!..

Dema gavan çav li tevger û hereketên golikane yên hin gayên li garanê dikeve, dixwaze wan gayan şûn ve bike nav garana golikan û bide ber destê golikvanekî.

Bi navekî sexte dikarin çar dewletan li ser twîtirê ava bikin.

Bila ne xema te be ka xelk li ser te çi difikire. Bila xema xelkê be ka tu li ser wan çi difikirî.

Ew qasî bi Kurdistanîbûna xwe serbilind û şanaz im, heger derfet û pereyên min hebûna, min ê ji her çar perçeyên Kurdistanê ji xwe re jinekê bianîya.

Serpêhatiyên me Kurdan dişibin hev. Dema yek ji me qala serpêhatiyên xwe dike, em xwe ji devê wî kesî dibihîsin.

CANBAZIYA NAV AGIR

Li bernameyeke pêşbirka canbazîyê,

Çar canbaz derketin hemberî jûriyê.

Endamên jûriyê ji wan pirsîn,

Gotin ka xwe bidin nasîn!

Yekî got: ez canbaz im ez benî,

Dikarim bimeşim li ser benî!

Yê din got: ez jî canbaz im ez xulam,

Dikarim ji kumekî derxim çar zilam!

Yê sêyem got: canbazî karê min e,

Meşa ser mêxan govenda min e.

Yê çarem got: canbazî kurdbûna min e!

Çar dora min agirê çar dewletên dijmin e!

Heger ez dikarim bijîm, ma ne ji canbazîya min e?

SEYÎDXAN Û KUFTEYÊN WÎ YÊN XAV

Seyîdxan xortekî temenê wî li dora bîst heta bist û pênc salan bû. Yekî bi tena serê xwe bû. Ji malbata xwe xeyîdîbû hatibû Tersûsê, li maleke yekî gundîyê me bi kirê rûniştibû.

Ji Rihayê bû. Her roj êvarê sênîyek "çîx kufte" çêdikir, dibir li qehwexaneyên taxê difirot, pê jiyana xwe didomand. Li herêma me ew cûreyên kufteyan tune ne. Me navê wan bi kurdî nizanibû. Ji ber bi tirkî ji wan re digotin çîx kufte, min ji wan re digot kufteyên xav.

Seyîdxan şeş heft salan ji min mezintir bû. Lê dîsa jî wek em di heman temenê de bin hevaltiya me germ bû.

Seyîdxan ji kartolan kufte çêdikir. Wî qet goşt nedikir navê. Lê dema mirov kufteyên wî dixwar, mirov digot qey nanê li kufte pêçaye jî goşt e.

Rojekê Seyîdxan ji min re got; "Kuro Arifo, tu ji sibê heta êvarê wek lawê axayê heft gundan betal digerî, ez ji te re sênîyeke kufteyên xav amade bikim, bibe li sûkê bifiroşe, qe nebe heqê xerca xwe ya mektebê jê derxe."

Fikra firotina kufteyên xav ket serê min. Seyîdxan ji min re sênîyeke durumên kufteyên xav çêkir û danî ser serê min. Berî ez derkevim ji min re got: "Binêr Arifo! Heger ji te pirsîn gotin tu ji ku yî, nebe tu bibêjî ez ji Bilîsê me. Divê tu bibêjî ez ji Rihayê me. Heger tu ne ji Rihayê bî, kufteyên te nayên firotin û tu yê bi tevî kufteyên xwe şûn ve vegerî werî."

Sênîya durumên kufteyan li ser serê min, min berê xwe da nav bajêr. Min ji hala fêkîyan destpê kir, ji sanayîyê derketim. Kî pirsa warê min û kufteyên min ji min dikir, min digot ez ji Bilîsê me û kufteyên min jî ji kartol in. Min nizanibû derew bikira.

Piştî hal û sanayîyê, ez çûm otogara bajêr. Ji otogarê çûm sûkê. Ji sûkê ketim nav parkên bajêr. Heta êvarê sêniya kufteyan ser serê min, tenê du kesan berî kufte bikirin ji min nepirsîn ka ez ji ku me û kufteyên min bi çi çêbûne.

Min heta êvarê tenê du heb firotin. Min çi firotiba, min û Seyîdxan me yê pereyên wan di nav xwe de bi nîve nîv parve bikira. Yanî min yek ji bo xwe û yek jî ji bo wî firotibû.

Heta roj çû ava ez li nava bajêr gerîyam, êdî hêvîya min ji firotinê nema, min berê xwe da taxê. Berî ez xwe bigihînim malê, ez li qehwexaneyeke taxê rastî Seyîdxan hatim. Seyîdxan kufteyên xwe firotibûn û bi sêniya vala li ber derê qehwexaneyê rûniştibû. Ling avêtibûn ser hev û kêfa çayê dikir.

Seyîdxan bangî min kir, sêniya kufteyan ji ser serê min danî ser masê, çayekê jî ji min re xwest. Pişt re kufte hejmart got, "te didu ji wan xwarine." Min got, "na wele min didu firotine." Got, "mal neket, te ji sibê de vê giraniyê danîye ser serê xwe, qe nebe te yek ji wan bixwara, te xwe birçî nehêşta."

Ji sibê de nehatibû bîra min ez tiştekê bixwim. Min karek peyda kiribû, ji ber karê xwe yê nû min xwarin û vexwarin ji bîr kiribû. Çay hat ber min, Seyîdxan heqê çaya min da, durumeke kufteyan da destê min got: "Tu çaya xwe û duruma xwe bixwe heta ez têm."

Siyîdxan sênîya kufteyan da ber himbêza xwe û ket hundirê qehwexaneyê. Piştî çend deqîqeyan ji wir derket, ket qehwexaneya hemberî min a li aliyê din.

Berî ez çaya xwe biqedînim, Seyîdxan bi sênîya vala hat ba min, got de rabe em herin.

Piştî wê rojê ne Seyîdxan ji min re got here kufteyan bifiroşe, ne jî min got kufte bide ez bibim bifiroşim...

ASANSORA KÊFÊ

Dema me ji gund koçî bajar kiribû ez zarokekî biçûk bûm. Em li navçeya Tersûsa Mêrsînê li taxeke bê ser û ber ya ji navendê dûr diman. Li texa me hemû avahî ji yek an jî ji du qatan pêk dihatin. Tenê li navenda bajêr çend taxên dewlemendan yên bi avahîyên bilind hebûn.

Mala mamê min çend salan berî me bar kiribûn çûbûn wir. Zarokên wan li wir mezin bûbûn. Ez nû ji gund hatibûm. Ji ber ziman û tevgerên min ji yên wan cûda bûn, wan ez wek meymûnê xwe didîtim. Her carî filmekê dianîn serê min.

Zarokên dewlemendan li rojên cejnên remezan û qurbanê diçûn lûnaparkan li erebeyên li hev diqulibîn siwar dibûn. Yên me jî li şûna erebokên li hev diqulibin, li taxên dewlemendan bi siwarbûna asansoran kêf dikirin.

Çend zarokên taxê digihan hev, bi bahaneya pîrozkirina eydê diçûn li taxên dewlemendan li avahîyên bilind li asansoran siwar dibûn. Bi asansorê diçûn jor û dihatin jêr. Ev ji bo zarokên ku li taxa wan asansor tune ne, kêf û heyecaneke mezin bû.

Tişta ku zêdetir heyecanê dida vê lîstikê jî dergevanên avahîyan bûn. Dema dergevan çav li me diketin em wek pezên gur têkeve navê ji hev belav dibûn, her yek ji me bi hêlekê de dibezîn. Hin caran dergevanan ji bo bikarin me bigrin xwe li nav asansorê vedişartin. Ji bo wê jî yek ji me diçû asansor kontrol dikir ka kes têde heye an na. Heger em yek tenê bûna, ji me nediketin şikê ku em ji bo kêfa asansorê hatine wir.

Me ji wan dipirsî ka mala Duygu xanimê li kîjan taqê ye, xaltîka me ye em hatine serdana wê. Heger Duygu li yek ji wan qatan bûya, me jê re digot eyda te pîroz be xaltîk. Heger keseke bi navê Duygu tunebûya, me digot nexwe em şaş hatine, divê em herin apartmana li kêlekê.

Rojekê dîsa eyda Remezanê ye. Pismamên min taqimekê li min kirine û kirawateke dirêj ji qirika min heta nav şeqên min kirine stûyê min. Ev cara ewil bû min taqim li xwe dikir û qirewat dikir stûyê xwe. 

Ez û du pismam, du kurmet, lawê cîranekî me û yekî gundîyê me, em bi hev re me qesta asansorên dewlemendan kir û em ji deriyê avahiyeke bilind ketin hundir. 

Bi taqim û qirawatê xwe ez wek zarokên qodemanan xuya dikirim. Operasyon dikir dest pê bike. Ji ber ser û berê min ji yê wan lihevhatîtir bû, wezîfeya kontrolkirina hundirê asansorê dan min.

Ew li ber derî man, min jî bi tirs berê xwe da ber deriyê asansorê. Ji tirsan dilê min li daholê dida. Min çawa bi destekî lerzok derî vekir, zilamek bi taqim û qirawat li hemberî min sekiniye û bi destekî derîyê asansorê girtiye, bê deng li nav çavên min dinêre. Min çawa zilam dît, min destê xwe ji asansorê berda û baz dam. Kuro birevin yek di hundirê asansorê de ye!

Min heta ber derî baz da, lê wî kesî neda dû min. Ji ber kesî neda dû min, hevalên min digotin qey ez henekên xwe bi wan dikim. Piştre kurê mamê min yê mezin çû derîyê asansorê vekir, bangî me kir got werin kes tune ye.

Ez ji xwe tirsiyabûm. Min xwe di eynika di hundirê asansorê  de dîtibû. Ser û berê min bi min xerîb hatibû. Min ji bîr kiribû ku min taqim li xwe kiriye û kirawat kiriye stûyê xwe. Min çi zanibû yê di asansorê de li min dinêre ez im? Ma her roj me kincên eydê li xwe dikirin?...

HOSTEYÊ ALASTINÊ

Hevalekî min ê şixul heye. Navê wî Cemîl e. Tirk e, ji Kirşehîrê ye. Hinekî kawik e, zêde ji hesêb û kitêban nizane. Bist salan ji min mezintir e, lê xweyî dilê zarokan e. Dikare bi zarokekî heft salî re veşartokê bilîze. 

Cemîl heta niha sê jin anîne. Dema jina duyem tîne, hewayê jina yekem vala dike û li bin nivînan vedişêre. Rojekê jina wî ya duyem ne li malê ye, Cemîl jina ewilî ji bin nivînan derdixe, diwerimîne û dixirpişe ser kezeba jina xwe ya ewilî.

Jina duyem dema vedigere malê, dibîne mêrê wê xwe avêtiye ser hewîya wê ya plastîk ya ku ev du meh in di bin nivînan de li benda Cemîl çilmisîye. Haya jina duyem ji hewîya xwe tune bû. Bi Cemîl re şer dike, pozê Cemîl dişkîne, hewîya xwe dide ber kêr û meqesan, cesedê hewîya xwe digre dibe davêje sergoyê.

Du meh piştî wê bûyerê, rojekê serê sibê Cemîl serê xwe ji balîfê radike, dibîne jinê li ser kaxizekê xatirê xwe ji Cemîl xwestiye û kaxiz daniye ber serê wî û ew terikandiye çûye.

Bi çûna jina duyem re, Cemîl hem ji dêrê hem jî ji mizgeftê dibe. Piştî çûna jina duyem, Cemîl her hefte roja şemiyê rêya kerxanê digre, diçe gundê reş li taxa leblebiyan yewmîyeya xwe ya rojekê dide xanimekê û derbikê xwe di ser de vala dike. Hin caran tîna wî naşkê, du yewmîyeyan dide. Li ser gotina wî, hin caran tîna wî bi du derban jî naşkê, rojên yekşeman jî diçe xwe davêje ber bextê quzê qehbika xwe, gana xwe ya bi derbikên çend deqeyî dike û tê li ser qûna xwe rûdine.

Wisa bi salan Cemîl her hefte diçe cem heman qehbikê, bi heman bûhayê dine heman quzî û vedigere malê.

Piştî çend salan, dê û bavê Cemîl şenseke din didin Cemîl, Cemîl bi keçeke Kurd a Semrûrî re dizewicînin. Jina Kurd ji ber bi bext e, tehemûlî Cemîl dike û bi salane bi hevdû re dijîn. Niha keçeke wan a hevde salî bi navê Hêlîn heye. Jinikê tevî bi tirkî bi zilamekî tirk re dijî, navê keça xwe bi Kurdî lê kiriye.

Par min dît hin caran sibehan dema Cemîl tê şixul, bê kêf e, wî û jinê şer kirine. Carna wisa bê kêf bû, mirov digot qey kerê wî li garanê mirîye. Rojekê hat, ji ber derbên lêdanê dev û pozê wî werimî bû, rûyê wî reşhişînî bibû.

Min jê pirsî got: "Xalê Cemîl, ev te xêr e. Tu hin caran wisa bê kêf tê şixul, mirov dibêje qey te Ezraîl di xew de dîtiye. Yan jî xalojinê pişta xwe bi te ve kiriye û te ji fêkîyên baxê Îremê mehrûm kiriye."

Mêrik axîneke kûr kişand û got: "Bira, wele ez bi xalojina te nikarim. Ez hin şevan berê wê didim quble û sê caran jî dikim dîsa dilê wê rehet nabe. Min xwelî li serê xwe kir, jineke kurd ji xwe re anî. Qey gana me Tirkan û ya we Kurdan ne yek e, ez bi gana Kurdkî jî nizanim."

Ji ber yekî lawik e, ez dikarim ji hemû meseleyan pê re biaxivim.

Min got: "Xalê Cemîl, tu qet quzê xalojina min dialêsî?"

Got: "Ma quz tê alastin?"

Mêrik qasî li kerxanê kiribû, elimîbû gana kerxanê. Ji wî we bû qey nîhandin tenê kirin e. Fîşê li pirîzê bike, bes e.

Min jê re got: "Xalê Cemîl, gana tu dikî jê re dibêjin kerkî. Tu gana kerkî dikî. Gana kerkî jî piştî demekê êdî tam nade. Ji tamê zêdetir êşê dide. Belkî tu tamekê jê bibînî, lê xalojina min derbasî wî qonaxa tu tê re derbas dibî nabe. Divê tu ne gana kerkî, ya kafirkî bikî."

Min dît ji min fêm nake, min jê re got: "Hema bi kurt û kurmancî divê tu nîv saetan quzê xalojinê bialêsî, pişt re derbasî qonaxa kerkî bibî. Ji bo wê jî divê tu li saetê binêrî. Nîv saetan kêmtir be, heca te qebûl nabe."

Piştî wê rojê, êdî xalê Cemîl bi rûyekî ken û bi kêf hat şixul. Salek di ser re derbas bû, ez li parkekê rastî Cemîl û jina wî hatim. Hurmetê ez nas nedikirim, min silav da wan. Cemîl ez bi jina xwe dam nasîn, pişt re devê xwe bir ber guhê jina xwe, bi dengekî nizim jê re got:

-Xatûn hoste ev e.

Jina wî ji Cemîl re got:

-Aşpêj e?

Cemîl:

-Na xatûn, hosteyê alastinê ev e!

Bi gotina Cemîl re ken hat ser lêvên jinikê û kenîya. Piştî min xatirê xwe ji wan xwest, heta ez ji derîyê parkê derketim jî dengê kenê wan dihat min...

BI MIN RE BIKENE

Li ser kincan;

-Xalo, goreyê te çima ferek reş e yek sipî?

-Weleh nizanim xwarzî! Li malê coteke din heye, ew jî hema weha ye.

Li ser mîrasê;

-Kurê min, tu dixwazî bavê te bimire mîrasa wî tev ji te re bimîne?

-Na bavo, ez dixwazim wî bikujin! Hem mîrasa wî ji min re bimîne, hem jî heqê xwîna wî bidin min.

Li ser mêvanîyê;

Dema ez diçim maleke Efrînîyan, bi dorê silav didim wan:

-Merheba Hemûdê!

-Ehle sehle.

-Merheba Hemûdê!

-Ehlen sehlen.

-Merheba Hemûdê!

-Ehlen we sehlen.

-Merheba Hemûdê!

-Wey ehlen, wey sehlen.

Li her malê bi kêmanî sê-çar Hemûdê hene û silavdana her yekî ji yê din cuda ye. Li ser fêysbûkê jî navê hemûyan Hemûdê Efrîn e. 

Li ser roja aştiyê;

-Xwarzî ka vê nameyê bixwîne çi nivîsîye?

-Xalo, dibêje; "roja aştîyê li gelan pîroz be!"

-Li gelan?

-Erê xalo li gelan.

-Şaş nivîsîye!

-Çima xalo?

-Ê, navê wî ne Gelan e! Ocelan e, ez heyrana xwarziyê xwe!

Li ser fikra sîyasî;

-Xalo, tu jî komonîst î?

-Belê xarziyê min, ji roja ji diya xwe bûme heta niha ez komonîst im.

-Çawa xalo?

-Dema biçûk bûm, bi xwe de dimîstim. Ji wê demê ve ez komonîst im.

Li ser malê dizîyê;

-Xalo! Ev tu têr nabî ji goştê mirîşkan hey mal mîrat?

-Ev ne goştê mirîşkên bajêr in xwarziyê min! Mirîşkên bajêr li nav sergoya bajêr bi eşkere çi dikeve nav nîkilê wan dixwin. Lê mirîşkên gundan, li gundan malê dizîyê dixwin. Bi dizî dikevin nav bistanên xalê te, çavên xalê xwe!..

Li ser pirsên ehmeqan;

Got: "Tîmûr çi yê te ye?"

Min got: "Sê xwişkên wî hene, du ji wan xaltîkên min in."

IQ'ya wî têrî nekir, nezanî ka Tîmûr çi yê min e. Paş stûyê xwe xwirand û çû...

Li ser govenda dînan;

Du sal berê, min dît dawet û dîlan li ber derê yekî cîranê me yê kurd danîne, li ber sitrana lêxe gerîla lêxe ketine govendê û dieqisin.

Ez çûm ba wan min ji wan pirsî, got: "Qey hûn Mistefa dizewicinin?"

Gotin: "Na, em Mistefa dişînin eskerîyê."

Li ser kurmê sêvan;

-Xalo ev çi sêv in te dane ber min! Ez kîjanî gez dikim kurmek jê derdikeve.

-Wele şensê te tune ye xwarzî! Ez kîjanî gez dikim nîv kurm jê derdikeve.

Li ser English in Dualingo;

Ev çend sal in min Dulingo daxistiye ser telefona xwe, ji ber zimanê wê bi Tirkî ye dikim nakim nikarim fêrî îngilîzî bibim. Ez Dulingo bi zimanê Kurdî dixwazim. Nexwe dê lingekî dulingo jê bikim.

Li ser Şahê Nisr-et Bedo;

Nisr-et li Tirkiyê di nav tirkan de dijî û li dawiya navê wî "et" heye. Hemû mesele ev e!

Li ser fenomenîya Tiwîtxanê;

Heta ez dibim hezar ke(1000 K), min li hespê bayê siwar ke Gulhezara min!

Li ser eyda qurbanê;

Eyda we pîroz be qurbanino!..

Cîranê me Sofî Silêmanê Silkserî jî ji ber ji koronayê filitiye kavirekî enîgewr serjê kiriye.

Yanê camêrî gotiye hemin ez nemirim, bila ev heywan bimire!

Rehmetiyê kalê min jî digot; "Bila wez nebim, bila xaleta min Wezne be."

Goşt xweş e, çi li ser êgir çi jî di nav avê de.

Li ser Ehmedê Zaza;

Ji erebeya yekî tirk dengê stranên bi tirkî yên Ehmad Eslanê me yê zaza bilind dibe. Xizmet ji xelkê re ji vê re tê gotin.

Li ser xwendina sûreyan;

Duh êvarê pîra cîranê me ya heştê û pênc salî hat ber derî got, "bila xêra dê û bavê te be tu hinekî li ser min bixwînî."

Çi qas min got, ez nizanim bixwînim. Got, "hema te çi zanî bixwîne." Min dît dilê pîrê bi çûnê tune ye, min jî jê re sûreyê lehmecûnê xwend.

Piştî xwendinê, pîrê got: "wey rehme li dê û bavê te be. Ez niha ji berê çêtir im."

Pîra bi çelepîyan ji qata jêr hatibû, rabû ser xwe û çû.

Li ser derxistina cinan;

Selamûalêkum! Heger cinê we di we de mabe, bi îzna Xwedê û bi destûra Hezretî Seydayê Seyîd Şêx Hecî Mele Mihemed Arifê Cinfetês, dikarim bi mûçingê ji we derxim.

Li ser îmzeya min a li jêr;

Zêde karê min bi îmzeya min çênabe, lê heta ez cihekî îmze dikim, yê hemberî min xwe ji dîn û îmana xwe dike û hezar nalet li çavên ê îmze îcat kiriye dike.

RADYOYA HECÎ SILÊMAN

Radyoyeke kevin ê Hecî Silêman hebû. Li cihê baterîya radyoyê vîdeyek hin caran sist dibû, heta ew vîde bi tornevîdeyê nehata şidandin radyo nedişixulî.

Êvarekê Hecî Silêman di radyoyê de guhdarîya kilamên Radyoya Êrîvanê dike, ji nişkê ve dîsa cihê baterîyê sist dibe tama kilaman di gewrîya Hecî Silêman de dimîne.

Hecî hêrs dibe, gulmistekê li radyoyê dide, dibêje: "Ez ê di radyoyê nim!"

Hecî li tornevîdeyê digere ji bo vîdeyê şûn ve bişidîne, lê tornevîde nabîne. Berê xwe dide kurê xwe dibêje: "Kurê min ka here ba apê xwe Ezedîn tornevîdeya wan bîne."

Lawik diçe cem apê xwe Ezedîn, dibêje: "Apo ka tirnevîdeya we bide min, bavê min dixwaze."

Apê wî pirs dike dibêje: "Bavê te dê çi bike ji tornevîdeyê?"

Lawik dibêje: "Apo, bavê min ê pê di radyoyê ne."